miércoles, 21 de noviembre de 2012

Caerás.


Me sorprendo, sonrío. Si, vuelvo a respirar, y sonrío. Recuerdo momentos inolvidables y respiro, respiro hondo. Melancolía, ¿qué más da? Sonrío, pronto volverá. Abrazos y lágrimas gravadas a fuego; sonrío, no volverán. Me busca en medio de sus sinsentidos, cuando no me encuentre, volverá. Sé que no  es sin mí, ni tampoco conmigo.
Una corazonada. A petición tuya, respuesta mía. No me necesitas nunca, excepto cuando crecen las bolas de pelo en atardeceres solitarios que te dejan mudo. Mudo, sordo, quién sabe si también cojo. El corazón cojea. Yo ya lo acepté, sonrío.
No me busques, estoy aquí. Huelo tu perfume a miel, respiro y sonrío, soy así. Lo recordarás siempre que quieras, estoy aquí. No me iré nunca o tal vez sí. Tal vez eche a correr lejos, pero siempre miraré hacia atrás. Miraré para ver como caes, porque sé que no eres sin mí, ni tampoco conmigo.
Respiro, no intentes entender mis sinsentido. Sonrío, hoy soy feliz y sonrío.

martes, 6 de noviembre de 2012

Adeu, adeu.


No em fa fastig saber que no hi ets. Tan si val si et trobo a faltar com si ho deixo de fer. Mai no m’han fet cap gracia el acomiadaments, barregen massa sentiments.
Jo soc de les que plora, als acomiadaments dic. Ja us he dit que no m’agraden, que no em faig amb ells. Però tampoc acostume als retrobaments, que em fan goig no us ho negue, perquè normalment esperes eixe moment, no se dir-te certament si amb ànsia. La qüestió és que els retrobaments ens fan els nervis fora, perquè els esperem, sempre hi ha a dintre alguna mena de llumeneta que ens fa esperar que aquells dels que se’m acomiadat tornin.
No tothom del que t’has acomiadat torna, i dels que tornin, fes-te l’ànim de que se’n tornaran a anar, això és així. Per això tampoc m’agrada plorar als acomiadaments, són una mena de forma d’anar endavant en el temps, marquen moments. Alguns fan més mal que altres, però tot acomiadament és costos.
No podem anar en contra d’ells. Retenir a qui se’n ha d’anar, deuria ser delit. Així que et deixe anar, no em fot gens que no et puga veure en molt de temps; així és com avancen les nostres histories, això és el que hi ha, no es que em resigne, sols parle de la realitat.
Adeu, adeu. Tornaré a encendre la llumeta per esperar-te en vela, per a quan tornis dic.